SPIS TREŚCI 

1. Wpaść jak po ogień

2. Zakazany owoc smakuje najlepiej

3. Kto kupuje, czego mu nie trzeba,

        nie ma potem za co kupić chleba

4. Mydlić komuś oczy

5. Nie chwal dnia przed zachodem słońca

6. Każdy ma swego mola, co go gryzie

7. Z zatargu braci wróg się bogaci

8. Gdy kot śpi, myszy harcują

9. Rozebrać się do rosołu

10. Bez ludzi i raj się znudzi

11. Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie

12. Wyszedł jak Zabłocki na mydle

13. Gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta

14. Nie czyń drugiemu co tobie niemiło

15. Lepszy jeden mały czyn niż tysiąc planów

16. Mowa jest srebrem, a milczenie złotem

17. Żeby kózka nie skakała, toby nóżki nie złamała

18. Nie ma nic gorszego nad sąsiada złego

19. Mieć węża w kieszeni

ROZEBRAĆ SIĘ DO ROSOŁU

Babcia siedziała przy otwartym oknie i uśmiechała się, wygrzewając twarz w marcowym słońcu. Rano niebo było zasnute chmurami, siąpił nawet deszcz, a potem ociepliło się i słońce wyzłociło wszystko dokoła. Babcia zobaczyła wracającego ze szkoły wnuczka. Franek rozpiął kurtkę i szedł wyraźnie utrudzony, tornister na plecach bardzo mu ciążył. - Babciu, pić, bo skonam!  wołał od progu. Babcia powoli odwróciła twarz od słońca i poszła nalać wnuczkowi kompotu. Franek był bardzo zgrzany, na czole błyszczały mu kropelki potu, na policzkach czerwieniły się rumieńce. - Na dworze jest ciepło jak w lecie, a ja mam na sobie kurtkę, sweter i flanelową koszulę. Jestem cały spocony, a ta torba waży chyba sto kilo  powiedział, zdejmując z pleców tornister. - No cóż, rano było chłodno, nikt się nie spodziewał, że po południu tak się ociepli. A teraz przebierz się, umyj ręce i siadaj do obiadu  poleciła babcia. Franek z przyjemnością zrzucił z siebie przepocone ubranie, umył ręce i po chwili zasiadł do stołu w samych majtkach. Babcia podając zupę spojrzała na niego zdziwiona i spytała: - A ty coś się tak rozebrał do rosołu? Franek popatrzył zdumiony na talerz pełen zupy ogórkowej i spytał: - A gdzie ten rosół? - Ten rosół jest w przysłowiu  uśmiechnęła się babcia.  Nie słyszałeś nigdy, że ktoś rozebrał się do rosołu? - Nie  przyznał Franek. - No to posłuchaj  babcia usadowiła się obok niego  to było tak. Dawno temu pewien bogaty magnat nie mógł się pozbyć natręta, który często i bez zaproszenia odwiedzał jego dom, wpraszając się w gościnę. A gdy raz już zasiadł do stołu, nie sposób było się go pozbyć. Gospodarz chcąc zniechęcić do siebie tego intruza, nieraz stawiał go w trudnych sytuacjach, ale ten zawsze umiał się wywinąć i jeszcze narażał dumnego pana na ośmieszenie. Pewnego razu, gdy uprzykrzony gość znowu odwiedził magnata w porze obiadu, podano mu na polecenie gospodarza cienki rosół, bez jednego oczka tłuszczu, nawet bez makaronu czy choćby odrobiny mięsa. Tymczasem inni biesiadnicy dostali talerze pełne gęstego, tłustego krupniku z kaszą, z kawałkami mięsa i jarzyn. Widząc to, intruz zaczął się bez słowa rozbierać, był już w samej bieliźnie i właśnie zaczął ściągać buty, gdy zmieszany magnat zawołał: - Co pan robisz? - No cóż, rozbieram się, bo chcę dać nurka do tej wodnistej zupki, może choć jaki makaron wyłowię  odparł nieproszony gość. - Odpowiedź ta rozbawiła wszystkich zgromadzonych przy stole, a zakłopotany gospodarz kazał wymienić dowcipnisiowi talerz i nalać prawdziwego krupniku. I stąd wzięło się to przysłowie. A ty też rozebrałeś się do rosołu  zakończyła babcia. - Raczej do ogórkowej, która jest zresztą pyszna  zaśmiał się Franek. Wtedy właśnie w drzwiach pojawiła się mama. I tak, jak Franek przed chwilą, cała była zgrzana i zaczerwieniona. Z ulgą zdjęła zbyt ciepły płaszcz i postawiła w kuchni torbę z zakupami. - Co za ciepły, słoneczny dzień!  zawołała, a potem spojrzawszy na Franka spytała zdziwiona: - A co ty jesteś taki porozbierany? - No bo ja się rozebrałem do rosołu, chociaż dzisiaj jest na obiad ogórkowa, zresztą pyszna. - Nic nie rozumiem  stwierdziła mama. - Zaraz ci to wszystko wytłumaczę, tylko powiedz, czy wiesz, skąd się wzięło przysłowie, że ktoś rozebrał się do rosołu?  spytał Franek. Mama pokręciła przecząco głową. No, to posłuchaj. Dawno temu pewien bogaty magnat...  Franek powtarzał usłyszaną przed chwilą historię, a babcia z uśmiechem usiadła przy oknie i znowu wystawiła twarz do słońca.