Rozdział 3

Salon kapeluszy

babci Anieli

Drzwi skrzypnęły i uchyliły się. Gdzieś niedaleko zabrzęczał srebrzyście koci dzwoneczek, zaraz potem puszysta czarna kula przecisnęła się między nogami i Blekot wkroczył na strych jako pierwszy. Natalia pchnęła drzwi i stanęła w progu. Przez małe okrągłe okienko w jednej ze ścian wpadało nieco promieni słonecznych. W ich świetle unosił się migotliwy pył: jego drobiny wirowały, kręciły się i drgały w powietrzu.

– To tylko kurz – wyjaśniła babcia, widząc, że Natalia im się przygląda. – Zwykłe drobinki kurzu.

– Wcale nie zwykłe – zaprotestowała Natalia. – To tańczące migotki.

Pstryk! Babcia pociągnęła za sznurek wiszący przy wejściu i nagle zrobiło się jaśniej.

Natalia nigdy jeszcze nie była na strychu. Rozglądała się zaciekawiona. W bajkach strychy zamieszkują pająki i myszy, ale tu nie było pajęczyn. Myszy chyba też nie, bo Blekot znów zajmował się lizaniem sobie łapy i ani mu były w głowie polowania.

Natalia pociągnęła kilka razy nosem. Pachniało drewnem, starością i czymś jeszcze, czymś ładnym.

– Suszone zioła. – Babcia wskazała wiszące na sznurkach bukieciki. – Lawenda, macierzanka, wrotycz. Ich zapach odpędza mole.

Natalia podeszła do okrągłego okna. Z tej wysokości okolicę widać było jak na dłoni. Tylko patrzeć nie bardzo było na co: dokoła pola z wysoką trawą i przecinająca je piaszczysta droga, dwie rozczochrane wierzby, z lewej strony kilka domów, na wprost – dom z czerwonym dachem. Na prawo od niego jeszcze jeden dom, tylko niedokończony, bez dachu i okien. A za tym wszystkim, w oddali – las.

„E, nic ciekawego” – pomyślała Natalia.

Nie to co na strychu. Znowu zaczęła się po nim rozglądać. Czego tam nie było! Na podłodze piętrzyły się pudła i pudełka w najróżniejszych kolorach, przy nich stały podniszczone walizki i sporo kartonów. Pod ścianą ustawiono wysłużone leżaki i wędki, a tuż za odrapaną skrzynią – sztalugi i sanki.

Pod jedną ze ścian stał wysoki przedmiot zakryty wyblakłą czerwoną narzutą.

– Przyda się do przymierzania – wskazała go babcia.

Pociągnęła, aż płachta materiału opadła na podłogę, wzbijając kurz w powietrze i ukazując znajdujące się pod nią lustro.

Natalia spojrzała na swoje odbicie. Jasne, starannie uczesane włosy, różowa opaska, różowy szalik… Reszty szczegółów nie było widać, bo widok zasłaniały plamki i brązowe kropki. Cała tafla lustra była nimi upstrzona.

– Prawie nic nie widać – skrzywiła się Natalia.

– Tak, to stare lustro, stare i zaśniedziałe. – Babcia troskliwie przetarła jego ramę. – Ale nie pozwoliłabym go wyrzucić. Ma do opowiedzenia niejedną historię.

Natalia niepewnie spojrzała na lustro. „Jak to: do opowiedzenia? Nie, babcia tylko tak mówi” – wytłumaczyła sama sobie. „Ale jeśli ktoś naprawdę miałby z lustrem rozmawiać, to na pewno ona!”.