Wakacje z moją kuzynką Jo i ciocią Ellie spędzamy nad Zatoką Delfinów. Niestety, delfiny nie przypływają tu latem, ale nic nie szkodzi. Lubię bawić się na plaży, przeszukiwać brzeg oceanu podczas odpływów i rozwiązywać różne tajemnice. Ciocia Ellie śmieje się, że jesteśmy małymi detektywkami, ale ja wcale się tym nie martwię. Cierpliwie czekam na kolejną zagadkę.

Dziś razem z Jo idziemy na spacer brzegiem oceanu. Przystajemy przy domku pani Smith i podziwiamy piękne kwiaty w oknie. Mijamy dom wakacyjny i zatrzymujemy się przy kiosku z pocztówkami. Jest wcześnie rano i sprzedawca pocztówek zamiata śmieci sprzed drzwi.

– Co za historia! – krzyczy zdenerwowany. – Już trzeci dzień ktoś wyrzuca mi pod drzwi jakieś gałęzie i suche liście. Jak tak można?

Moja kuzynka i ja podchodzimy bliżej sterty śmieci zmiecionych przez właściciela kiosku. Rzeczywiście są tam suche gałązki i liście, a nawet kilka suchych kwiatków.

– Kto mógłby podrzucać takie dziwne śmieci? – zastanawiam się na głos, ale już po chwili żałuję mojego pytania.

Sprzedawca patrzy na mnie tak, jakby to mnie chciał oskarżyć o zaśmiecanie jego kiosku.

Moja kuzynka Jo trąca mnie porozumiewawczo łokciem w bok, a głośno mówi:

– Myślę, że możemy panu pomóc odnaleźć sprawcę.

Oglądamy dokładnie wejście do kiosku. Dziwne suche rośliny zmiecione przez sprzedawcę nie pasują do kwiatów, które rosną w jego ogródku.

– To nie są liście z tego ogródka – stwierdza Jo i zagląda przez płot do ogródka pana Charlesa. – Od razu spiszmy wszystkie pomysły, żeby nic nie uszło naszej uwagi.

Biorę do ręki długopis i notes i zaczynam pisać:

Obserwacje:

1. Suche rośliny nie pochodzą z ogródka przy kiosku.

– Tak, to nasza pierwsza obserwacja – potwierdza moja kuzynka. – I jednocześnie bardzo tajemnicza.

– Skąd w takim razie pochodzą te rośliny? – zastanawiam się.

– Ach, miałyśmy sprawdzić ogródek pana Charlesa.

– Zapisz, zapisz to koniecznie – przytakuje Jo.

2. Sprawdzić rośliny w ogródku pana Charlesa – może to on wyrzuca tu śmieci.

Pan z kiosku z pocztówkami patrzy na nas z coraz większą życzliwością. Chyba podoba mu się, że podchodzimy do sprawy jak prawdziwi detektywi.

– Nie sądzę, żeby jakiś człowiek specjalnie przynosił tu suche rośliny – mówi nagle i chwyta się rękoma za głowę. – Ta sprawa jest dla mnie zbyt tajemnicza.

Jo słucha uważnie słów mężczyzny i mówi do mnie szeptem:

– Jeśli żaden człowiek nie zrobiłby tego, to może jakieś zwierzę?

– New York! – wykrzykuję na cały głos. – Pies pani Hayley ucieka czasami z domu. Może kręcił się tutaj ostatnio i przyniósł swoje skarby?

– Zapisz to! Zapisz koniecznie! – cieszy się pan z kiosku z pocztówkami. – Nigdy nie lubiłem tego zwierzaka!

Moja kuzynka Jo i ja patrzymy na siebie, ale nic nie mówimy. Zapisujemy kolejny punkt na naszej liście:

3. Zapytać panią Hayley, czy jej pies nie uciekał

ostatnio i nie przyniósł suchych liści.

– Zastanawiam się nad motywem… – zaczynam niepewnym głosem.

– Nad czym? – dziwi się Jo i wyrywa mi notes oraz długopis z ręki.

– Nad motywem. Czyli nad

tym, dlaczego ktoś to robi… Przecież to zupełnie nie ma sensu: rozsypywać przed kioskiem suche rośliny.

– No tak, ale może pan sprzedawca kogoś skrzywdził i teraz ten człowiek próbuje się zemścić w okrutny sposób, przynosząc śmieci pod jego drzwi.

Sprzedawca pocztówek patrzy na moją kuzynkę oczami szeroko otwartymi ze zdumienia.

– Ależ ja nikogo nie skrzywdziłem!

– Na pewno?

– Oczywiście! Nikt się nie chce na mnie zemścić! Jestem dobry dla ludzi i dla zwierząt, podlewam kwiaty w doniczkach, karmię ptaszki, nawet daję kości temu okropnemu New Yorkowi!

– No dobrze. Zemsta odpada, ale lepiej ją jednak zapiszmy – decyduję po chwili namysłu. – Im więcej punktów na liście, tym lepiej.

Zapisuję kolejną obserwację:

4. Może to zemsta?

– Myślę, że powinniśmy się jeszcze raz zastanowić nad tym, co pan już powiedział – zaczyna poważnym tonem moja kuzynka Jo. – Może rzeczywiście nie robi tego żaden człowiek…

– Duchy? – krzyczy przestraszony właściciel kiosku i aż zaczyna obgryzać paznokcie ze zdenerwowania.

– Nie. Nie duchy. Wiatr – mówi Jo, chodząc w tę i z powrotem przed drzwiami. – Zbadajmy, czy ostatnio nie wiał silny wiatr. Może to on nanosi rośliny pod drzwi…

Natychmiast zapisuję kolejny punkt na naszej liście:

  5. Wiatr?

Składam kartkę na pół, chowam długopis do kieszeni i odwracam się przodem do ulicy. Zaczynamy śledztwo.

Moja kuzynka Jo na palcach wchodzi przez furtkę do ogrodu pana Charlesa. Ja idę za nią, schylając się, aby pan Charles nie zobaczył mnie przez okno. Obchodzimy dom dookoła i przyglądamy się rosnącym tam roślinom.

– Sama trawa – denerwuje się Jo.